عاقبت خود بینی

  عاقبت خود بینی

   شنیدم سروی با گل همی گفت

   زچه رو اینچنین پژمرده گشتی؟

   تو که روزی بودی تاج گلستان

   چگونه اینچنین افسرده گشتی؟

   بگفتا: رنگ من از خون دل بود

   شمیم عطر من از خاک و گل بود

   نداشتم من ز خود نه رنگ نه بویی

   که اینها لطف آن خوش آب وگِل بود

   چو دید مغرور گشتم ز جمالم

   بدور از معرفت و هر کمالم

   بدست کودکی بر چیده گشتم

   دمی محبوب چو نور دیده گشتم

   مرا کند و بدور از شاخه گشتم

   چنین شد بی سروسامانه گشتم

   چو زآن روز بگذشت چند زمانی

   نماند زآن رنگ وبویم هیچ نشانی

   همانکه بودمش عزیزو مهمان

   نگاهم کردو گفتش: آه بدینسان

   چه زود پژمرده گشت این گل زیبا؟

   دگر جایی ندارد در دل ما

   مرا راند و باد هم پرپرم کرد

   ز شهر خویشتن در بدرم کرد

   شدم آواره وبی خانه گشتم

   چنانکه از خودم بیگانه گشتم