منتظرت بودم

 

شب به گلستان تنها منتظرت بودم

باده نا کامی در هجر تو پیمودم

منتظرت بودم منتظرت بودم

آن شب جان فرسا من بی تو نیاسودم

وه که شدم پیر از غم آن شب و فرسودم

منتظرت بودم منتظرت بودم

بودم همه شب دیده به ره تا به سحر گاه

ناگه چو پری خنده زنان آمدی از راه

غمها به سر آمد

زنگ غم دوران از دل بزدودم

منتظرت بودم منتظرت بودم

پیش گلها  شاد و شیدا

می خرامید آن قامت موزونت

فتنه دوران دیده تو از دل و جان من شده مفتونت

در آن عشق و جنون مفتون تو بودم

اکنون از دل من بشنو تو سرودم

منتظرت بودم منتظرت بودم

منتظرت بودم منتظرت بودم

 

بی وفایی .....س

 

گشته خزان نوبهار من
بهار من
رفت و نیامد نگار من
نگار من
سپری شد شب جدایی
به امیدی که تو بیایی
آخر ای امید قلبم 

با من از چه بی وفایی  

بی وفایی 

 

شب ............. سروده

 

شب تیرگی  زیبایی دارد و گیسوی تو تیره تر از شب

ماه روشنایی قشنگی دارد و روی توزیبا تر از ماه

زندگی آهنگ موزونی دارد وتو این وزن را وزین تر کرده ای

تو چیستی

کیستی

که با دیدنت لرزه بر اندام می افتد

بی آنکه کلامی و تبسمی  باشد

یادت چه زیباست

ای همه بود ونبود

 

آروم بگیرم سروده

   

مست و پریشون و خراب   

در کنار پنجره تنهایی 

چشم براه تو  

شاید که روزی عاقبت  

در آغوشت آروم بگیرم . 

لیلای من  

دریای من  

آسوده در رویای من