نشانی

باز منو دیوونه نکن اسیر این خونه نکن

تو جنگل خیس چشات دنیامو وارونه نکن

کفترامون خوب یادمه جلد همین خونه بودن

ماهیای قرمز حوض پیش تو دردونه بودن

زندگی سر گذشت در گذشت آرزوهاست

به دریا شکوه بردم از شب دشت

وزین عمری که تلخ تلخ بگذشت

به هر موجی که می گفتم غم خویش

سری می زد به سنگ و باز می گشت

این هدیه هزار بار تقدیم تو باد

 

 

 

من نشانی از تو ندارم اما نشانی ام را برای تو می نویسم: درعصرهای انتظار،به حوالی بی کسی قدم بگذار! خیابان غربت را پیدا کن و وارد کوچه پس کوچه های تنهایی شو! کلبه ی غریبی ام را پیدا کن، کناربیدمجنون خزان زده و کنارمرداب ارزوهای رنگی ام! درکلبه را باز کن و به سراغ بغض خیس پنجره برو! حریر غمش را کنار بزن! مرا می یابی