سروده..... ببار ای همه هستی

وقتی تو از رفتن میگی

منو هلاک میکنی

قلبمو اتیش میزنی

چشممو گریون میکنی

این روزا عادت همه رفتن ودل شکستنه

دلم گرفته تر از غروب سرد پائیز است

تمام وجودم گر گرفته از نبود باران است

ببار ... ببار بر رویم ای نهایت هستی

ببین چگونه عطشت جانم بلب رسانیده

ببین که میمیرم و در آخرین تورا طلب دارم

مرا چو بینی خموش نشسته در کنجی

ولیک

گرفتار و غرقاب گردابی هولناکم

به غمزه می کشی . به ناز  زنده میداری

دل اسیر ودر بند زنجیر گیسوی افشانت

ببار ... ببار ای عشق

ای هستی

ای همه تو

ببار ای عشق

کعبه دل ..قبله من

چنان محتاجم ونیازی به کرم دارم

که گر روزی نباری بر من زار

بباری تو برایم اشک

اشک

اشک ماتم بر مزارم...