به تو می اندیشم

 

 

به تو می اندیشم

همه می پرسند ، چیست در زمزمه مبهم آب؟ چیست در همهمه

دلکش برگ؟چیست در بازی آن ابر سفید ؛روی این آبی آرام بلند

، که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال ؟

نه به ابر ، نه به آب، نه به این آبی آرام بلند ، نه به این آتش

سوزنده که لغزیده به جام،نه به این خلوت خاموش کبوترها،من

به این جمله نمی اندیشم ، " به تو می اندیشم

"

ای سراپا همه خوبی ، تک وتنها به تو می اندیشم ، همه وقت ،

همه جا،من به هر حال که باشم به تو می اندیشم ؛ تو بدان اینرا ،

تنها تو بدان ، تو بیا اینجا تنها تو بیا، تو بمان با من تنها تو بمان ،

جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب؛من فدای تو،به جای همه

گلها تو بخند ،اینک این من ؛که به پای تودر افتادم باز

،ریسمانی کن از آن موی دراز ، تو بگیر ، تو ببند ، تو بخواه،

پاسخ چلچله ها را تو بگو،قصه ابر هوا را تو بخوان،تو بمان با

من تنها تو بمان

.

در دل ساغر هستی تو بجوش ، من همین یک نفس از جرعه

جامم باقیست آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش 

 

 

رفتی و رفتن تو آتش نهاد بر دل