هرگز از رفتن نگو

هرگز از رفتن نگو

نگو

نگو

نگو

من از یادت نمیکاهم

 

بدان که از هیچ ثانیه ای بدون تو

گذر نمیکنم

بدان که بی تو من عزیز

پا ننهم به روز و شب

به هیچ کجا!!!!

به هیچ کجا

بی تو عزیز

سفر نمی کنم !!

گذر نمی کنم !!

گرم یاداوری یا نه!

من از یادت نمیکاهم

تو را من چـشــــم در راهم

برای هر ترانه ام تو را بهانه می کنم

بیا که در هوای تو بسی جوانه می کنم

من این کبوتر آمدم به کوچه سار قلب تو

در این سرای ماندنی به عشق خانه میکنم

هر عاشقی برای خود نشانه دارد ای صنم

و من برای عشق خود تو را نشانه می کنم

به شاهدان جلوه ات که گیسوان عشق را

به دست کوچک دلم مدام شانه می کنم

دو صف کبوتر دعا شبانه تا خدا پرد

و من برای رجعتت تو را ترانه می کنم

بیا که سخت عاشقم بیا که دوست دارمت

برای هر ترانه ام تو را بهانه می کنم

 تو را بهانه می کنم

تیر

آن تیر که آن کمان چشم تو رها کرد

دیدی که چه ها کرد

دیدی که سرا سیمه دل از سینه جدا کرد

دیدی چه ها کرد

با خود دوهزار غصه و درد تازه آورد

دیدی که فقط آمد و یک درد دوا کرد

دیگه با غم خونه زادم

اسم من رفته زیادم

من یه جنگلم پر آتیش

که اسیر دست بادم

دنبال عشقم میگردم

با نگاه سرد و خستم

می پیچه حرفام تو گوشم

مثله ناقوس شکستم

تو پرستوی امیدی

مگه از من تو چه دیدی

غربت منو که دیدی

از کنارم پر کشیدی

بی تو رفتم اما خاموش

بی تو اشکم اما پر جوش

نکنه با این همه عشق

شدم از یادت فراموش

ماتمکده

گل نازم ................

در قلب کوچک و ناتوانم تا ابد جای توست

دلدار من این کلبه حزن آور این کاشانه مملو از عشق فقط جای تست تلخیها فراز ها نشیبها بر حرارت و اشتیاق من می افزایند.

و این ماتمکده تعلق بتو دارد.....

                                                    

ای بهین باغ و بهارانم تو!

گاه می اندیشم، خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید ؟ آن زمان که خبر مرگ مرا از کسی می شنوی، روی تو را کاشکی می دیدم .شانه بالا زدنت را، _ بی قید _ و تکان دادن دستت که ، _مهم نیست زیاد_ و تکان دادن سر را که، _ عجیب ! عاقبت مرد ؟_ افسوس ! _ کاشکی می دیدم ! من به خود می گویم : چه کسی باور کرد جنگل جان مرا آتش عشق تو خاکستر کرد ؟