هجر سروده

 

چشم من زهجررویت اشک و خون به عرش بارد

دل من زهجررویت ناله بیشمار دارد

چکنم تراببینم زکه من نشان بگیرم

اشک من به دیده خون شد

ناله ام زحدبرون شد

وردمن چوآب جاری همه باتوگفتگوشد

دگرم نه خواب مانده نه توان به جان بمانده

توکجایی ای پریوش مهلتی دگر نمانده

تومخواه که دشمنانم غم من خورندبظاهر

لیک دردل بخندند به من واله مضطر

توببین که چاه چشمم زغمت چه خشک گشته

تواگرنیایی ای جان تواگررخ ننمایی

به کجاروم دگرمن؟وکدام گل ببویم که زتونشان بگیرم؟

لحظه ای یاکه دمی کم نظری کن این گدارا

بخدابهارگرددهمه سردی وزمستان

چشمه هاروان بگردندغنچه هابه گل درآیند باهمه عطش و گرما

گل من دگرکرم کن ظلمتم دگرسحرکن

دل من زغصه پوسیددیده ام به ره سیه شد

توکجاوکی بیایی تا به هرقدوم پایت سروجان کنم فدایت

 

سروده پرواز

 

رخت را از چه پوشاندی نگارا 

نگاهت راچرابگرفتی ازما 

 مهیاکرده ای بالت به پرواز 

 سفرخواهی نمودای یارزیبا؟ 

 چراراهی شدی ای یاررعنا 

 مگرازماچه دیدی ای فریبا  

که رخ پنهان نمودی ازنظرها 

 دلم ازداغ رویت درفغان است 

 به روزوشب میان خون روان است 

 زهجرروی توجان میدهدجان  

سرشت زندگی بیتوخزان است 

 خزان زندگی مرگ جاودانست