سروده ها .................

سلامی برآن یار دیرینه ام

سلامی بر آن بزم کاشانه ام

سلامی برآن نو گل روزگار

سلامی برآن گلشن و گلعزار

کجایی تو ای عشق

 کجایی کجا؟

کجایی تو ای یار

کجایی کجا ؟

صفایی ندارد همه زندگی

غمین است و نالان همه بندگی

جوابی نخواهم زتو ای عزیز

کلامی نخواهم زتو ای رفیق

به من حس من نغمه گوید ز تو

به من مینوازد یکی راز تو

 به من می سراید یکی شعر تو

به من گوید از تو همه راز تو

به من فاش گوید همه حال تو

همه

حال تو .

 احوال تو

ای وای من ای وای من

تا کی شود احوال من

سر گشته و حیران تو

ای وای من ای وای من

تا کی بشوید چشم من

 غمهای در فراق تو

ای وای من ای وای من

تا کی زند در سینه ام

چون طبل بر سودای تو

این قلب بی آرامشم

ای وای من ای وای من

می خوانی و میدانی و

احوال این شوریده را

تنها شدم من بی دلیل

گویا کسی تابش نبود

در سینه اش مهری نبود

شوری نبود شعری نبود

آتش زدی با هر نگاه                                                   

سوزاندی و مرحم نبود

رفتی دگر ..

خوش باشی و میخوانم وگویم تو را

سفرت سلامت

تو برو

برو

                        یاور همیشه مومن

غم من نخور که دوری

غم من نخور ....................

شده عادت.

خیال ...... سروده

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید،

 وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید،

 وقتی زمین ناز تو را در آسمانها می کشید،

 وقتی عطش طعم تو را با اشکهایم می چشید،

       

     من عاشق چشمت شدم،

 نه عقل بود و نه دلی،

چیزی نمی دانم از این

      دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن،

 دنیا همان یک لحظه بود،

 آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانت ربود،

 وقتی که من عاشق شدم،

 شیطان به نامم سجده کرد،

 آدم زمینی تر شدو

               عالم به آدم سجده کرد،

 من بودم و چشمان تو،

 نه عاشقی و نه دلی،

 چیزی نمی دانم از این

       

       دیوانگی و عاقلی

 

 

به خیال خود رهیدی

به خیال خود پریدی

به خیال خود شکستی

به خیال خود تو کشتی

هوس و شهوت مستی

اما .....

اما ..............

نرهیدی.....

نپریدی.....

نشکستی.....

تو نکشتی من بی توقع زار

اما....

تنها با گل گفتم غم خود را

تو ولی ...

تو خود شکستی..

 

 

 

۱۱ خرداد ۸۶ تا ۱۱ خرداد ۸۷ یعنی ۳۶۵ روز

۱۱ خرداد ۸۶  تا ۱۱ خرداد ۸۷ 

تولد همه مبارک

یکمین سالگرد تولد وبلاگ مبارک ..

یکمین سالگرد تولد وبلاگ مبارک ..

یکمین سالگرد تولد وبلاگ مبارک ..

یکمین سالگرد تولد وبلاگ مبارک ..

یکمین سالگرد تولد وبلاگ مبارک ..

یکمین سالگرد تولد وبلاگ مبارک ..

تشکر فراوان از همه عزیزان که در طول این یک سال از وبلاگ بازدید داشته اند.

تشکر ۳۰۰۰۰ عدد

نکته

یک نکته

>>امید در زندگانی بشر انقدر اهمیت دارد که بال برای پرندگان. " هوگو "<<

روزی تصمیم گرفتم که دیگر همه چیز را رها کنم . شغلم ‏را دوستانم را ، زندگی ام را !

 به جنگلی رفتم تا برای آخرین بار با خدا ‏صحبت کنم . به خدا گفتم : آیا می ‏ توانی دلیلی برای ادامه زندگی برایم بیاوری ؟

 و جواب ‏او مرا شگفت زده کرد.

او گفت : آیا درخت سرخس و بامبو را می ‏ بینی؟

پاسخ دادم : بلی .

 فرمود : ‏هنگامی که درخت بامبو و سرخس راآفریدم، به خوبی ازآنها مراقبت نمودم . به آنها نور ‏و غذای کافی دادم .

دیر زمانی نپایید که سرخس سر از خاک برآورد و تمام زمین را فرا ‏گرفت اما از بامبو خبری نبود . من از او قطع امید نکردم . در دومین سال سرخسها بیشتر ‏رشد کردند و زیبایی خیره کننده ‏ ای به زمین بخشیدند اما همچنان از بامبوها خبری نبود  .‏من بامبوها را رها نکردم.

در سالهای سوم و چهارم نیز بامبوها رشد نکردند . اما من ‏باز از آنها قطع امید نکردم. در سال پنجم جوانه کوچکی از بامبو نمایان شد. در ‏مقایسه با سرخس کوچک و کوتاه بود اما با گذشت 6 ماه ارتفاع آن به بیش از 100 فوت ‏رسید. 5 سال طول کشیده بود تا ریشه ‏ های بامبو به اندازه کافی قوی شوند. ریشه هایی ‏که بامبو را قوی می‏ ساختند و آنچه را برای زندگی به آن نیاز داشت را فراهم می ‏کرد.
‏خداوند در ادامه فرمود : آیا می ‏ دانی در تمامی این سالها که تو درگیر مبارزه با ‏سختیها و مشکلات بودی در حقیقت ریشه هایت را مستحکم می ‏ساختی . من در تمامی این مدت ‏تو را رها نکردم همانگونه که بامبو ها را رها نکردم .
‏

هرگز خودت را با دیگران ‏مقایسه نکن و بامبو و سرخس دو گیاه متفاوتند اما هر دو به زیبایی جنگل کمک می ‏ کنن. ‏زمان تو نیز فرا خواهد رسید تو نیز رشد می ‏ کنی و قد می ‏ کشی !
‏از او پرسیدم : من ‏چقدر قد می‏ کشم .
‏در پاسخ از من پرسید : بامبو چقدر رشد می ‏ کند؟
جواب دادم : هر ‏چقدر که بتواند .

‏

>> گفت : تو نیز باید رشد کنی و قد بکشی ، هر اندازه که ‏بتوانی <<