میدانی نمیدانی سروده

کسی میداند این افسرده در این خانه ویران دنیا

چه نالان است ؟؟؟

چه میگوید ؟؟

چه میخواهد؟؟؟

کسی میداند این اوج پریشانی.

این شور شیدایی.

این ساز غم انگیز ...   اما...

دلنواز و روح پرور چیست؟؟

کسی میداند این رمز و رموز  عشق زیبا چیست؟؟؟

که ما را مبتلا کرده ...

که آبم میکند این احتیاج با تو بودن را؟؟؟

تو میدانی ...

که میخوانی خط به خط این گفته های خالص و ناب دلم را .

  نمیدانی ؟؟؟؟؟؟؟

تو میدانی؟؟؟؟؟؟

نمیدانی .که عشقت برده از من توان وتاب و آرام و قرار ...... دل

نمیدانی .چه دردی دارد این زهر جدایی.

نمیدانی که بی تو مانده ام تنهای تنها

در وادی درد و پریشانی

نمیدانی که با هر خاطره از یاد تو

که هر لحظه عجین است با هستی من .

تمام قلب و روح من چه فریادی است..

نمیدانی که لحظه لحظه های عمر این عاشق

چه طوفانیست..

پریشانیست...

زندانیست...

نمیدانی که وقتی نام زیبایت براین لبهای عطشان میشود جاری

چه غوغائیست

نمیدانی که وقتی ظاهر زیبا

و

آرام تو را با خود به عمق اشتیاق جان مجسم میکنم .

سراسر جان شود آتش

شرر تا آسمان دارد.

و

محتاج قطره بارانیست..

نمیدانی نبود تو کنار من

بلایی خانمانسوز است

ولای .

درد .درد.درد. پنهانیست.

نمیدانی .... نمیدانی .... نمیدانی ..

چه نجواییست .چه غوغاییست . چه طوفانیست .

چه فریادیست . .....این حالتهای زیبای پریشانی.

اما ...

تو میدانی ....

تو میدانی .. چرا ؟

چون عاشقت با تو آشنائیهای خوش دارد.

تو میدانی ..

وشاید خوبتر از من .

که سرتا پا پر از آتش شوم سوزم از این درد نهانی

تو میدانی که وقتی

 برای چشمان بی فروغ من یک لحظه دیدارت میسر میشود

  چه شوق و شور وفریادیست

از شادی..

تمام لحظه ها آندم پر از عشق است و احساسی تماشایی

پر از نجوای جان سوزیست طولانی

تو میدانی

که من در این فسانه .

که ذره ذره احساس و غرور و هستی خود را

با بهانه .

کنم تقدیم تو با صد ترانه ..

که ای هستی ...

ای آخرعشق

دوستت دارم

دوستت دارم

با فریادهای عاشقانه

سروده ها

دلم گرفته آسمون از ابرهای تو هم خسته ترم

تو روزگار بی کسی خیلی وقته در بدرم

بغضی که تو سینه منه زخم یه خنجر غمه

آمد و خنجر زد و رفت هوای سینه  پر  غمه

کبوتر دلم پرهای پروازش شکست

شوق پرواز دیگه نیست همه جا پر از غمه

از من نپرس چه میکشم با این دل شکسته ام

از من نپرس چه میکشم با اینهمه غم که دارم

دلهره تموم شدن توی تنم نشسته

به هر طرف رو میکنم درهای شادی بسته

درهای شادی بسته.

در هوای تو .در هوای عشق به باران

من ساده چه وقتی را هدر کردم

بر روی صندلی تنهاییم

چه بی هدف آسمان را نگاه میکردم

وقتی پرنده ای در اسمان دل پر نمیزد

وقتی همه جا آبی آبی بود

حتی پروانه ای بپرواز نبود

من چه اندوهناک لحظه ها را سر کردم

نمیدانم .... نمیدانم ....

شاید شبحی بود

شاید غمی از غمهای بلند

غمی از غمگین ترین غمها

مرا به بازی گرفته بود

شاید....

درهوای باریدنهای غم در روزگاران

این هم بایست مثل همه بایست ها

مثل همه قسمت ها

قسمت بود

اما ..............

من که صادقانه.

من که عاشقانه در کوی خرابات گلستانی داشتم

و گفته بودم بی تو پا ننهم به هیچ ثانیه ای

شاید.................

شاید ...

در  باورت نبودم

شاید... 

شانه ات جایی برای خیس شدن از اشک نداشت

شاید..

مرهم نبودی.

شاید..

چه آسان آمدی ای دوست چه روشن آمدی

چه ساده قدم به سرزمین عشقم گذاشتی

چه بی پروا....چه رنگین کمانی داشتی

منتظرت میماندم که چه صفایی داشتی

چشم براهت میشدم چو شب

که ماه من باشی

چراغ این دل بیقرار من باشی

نیامدی تو که مهتاب این چمن باشی

دلم زنازکی خود شکست در غم عشق

شاید آنکس که به دل مهر غم میزند باشی

دلم را بتو دادم نتوانستی نگهدارش باشی

شاید تو لایق این  عشق و شکسته دل نباشی

شاید نبودی ...یا نباشی

مرا ازیاد خود بستان بدین خواب فراموشی

که من خودغرق خواهم شد در این دریای مدهوشی

که خود را گم میکنم دیگر به خلوتهای خاموشی

گم میکنم...

گم میکنم ..

به خلوتهای خاموشی

لحظه ها ثانیه ها همگی نامردند

گفته بودند که به پیشم باز میگردند
برنگشتند به پیشم و پس از رفتنشان

بی جهت  و بیهوده عقربه ها میگردند 
تو بگوچراسبز بنامم به دروغ

لحظه هایی که سراسر زردند

سراسر دردند 
لحظه ها فاصله هایی موهوم

لحظه ها فاصله هایی سردند

لحظه ها فاصله فاصله هاست

بی تو زردند همه

بی تو موهومند همه

بی تو سردند همه

بی تو دردند همه

بگذار ز پیشم بروند بگذاربروند

لحظه هایی که همه بی تو همراه دردند

بروند .... بروند

کاش بودی تا زمستان دلم
این چنین پر سوزپر سرما نبود

گفتی بمان سروده

گفتی بمان ، می خواستم اما نمی شد

گفتی بخوان بغض گلویم وا نمی شد

گفتم که می ترسم من از سحر نگاهت

گفتی نترس ای خوب من ، اما نمی شد

می خواستم ناگفته هایم را بگویم

یا بغض می آمد سراغم یا نمی شد

گفتی که تا فردا خداحافظ ولی آه

آن شب نمی دانم چرا فردا نمی شد

با صدای زیبای عبدالرسول کار گشا بشنویید

 

 

  

به تو گفتم که سلام و تو گفتی که علیک....
گفتمت وصل تو را می خواهم؛
سر به زیر افکندی..تو چه گفتی؟........ لبیک؟
دعوتت کردم و گفتم که تو را می خواهم یار شبهای دراز.. صاحب چشمه ی راز
گفتمت باز که این راه تو دور از من نیست..
جز تو همراه دل خسته ی من آخر کیست؟

من و دل راهی راهی بودیم که نمیدانمش از دست بشد... یا که دل گم شد و مرد؟
یا که من را شب برد......!!!
راه من بود ولی.. من و دل گمشده ی گشت شدیم
                                               هر دو سرگشته ی آن دشت شدیم
دشت پر گرگ و هزاران خطرش
                                          نه من از دل نه دل از من خبرش

                               

دیدمت آنسوتر
                 که تو هم راهی راهی هستی ؛ هم جهت با راهم
گفتم آهسته: بیا باش در این شب؛ ماهــــم.... که تو را می خواهم

دل من پیدا شد
             دل من پیدا شد.... مست مست از نفس و نغمه ی تو

 آری آن آوایی که جلوتر آنرا خوشتر از ساز سه تارش خواندم

نغمه ی سازم را با صدای آواز و سرودی که خودم خواهم ساخت
                                                                               بهر تو خواهم خواند...

***

نرم نرمک به دلم راه شدی؛ شاه شدی
                                             نغمه ی سازم را پیشکش می کنمت در همه حال

می سرایم که برای دل تو آینه ناب تر است
خوبتر باز به قول سهراب...
                                " آن نگاهیست که از حادثه ی عشق تر است"

                              

نرم نرمک تو بیا دست من مزرعه ی خواهش توست
                                              نرم نرمک تو بیا که نگاهم مست آرامش توست

دکلمه شعر را   بشنوید   و یا    ذخیره کنید

کـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاروان براه افتاد

یاران یاوران خدا حافظ

خدا حافظ

مــــــــــــــــــــــیزند جــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرس فریاد

یاران یاوران خدا حافظ

خدا حافظ

لـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــحظه سفر آمد

عـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــمر قصه سر امد

یاران یاوران خدا حافظ

خدا حافظ

لـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــحظه سفر آمد

عـــــــــــــــــــــــــــــــــمر ما بسر آمد

وه چه بی خـــــــــــــــــــــــــبر امد

یاران یاوران خدا حافظ

خدا حافظ

وقت رفــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــتن ما شد

مشت زندگـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی واشد

بر دوراهــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی تقدیر

جاده قســـــــــــــــــــــــــــــــمت ما شد

زندگــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی همه راهه

خوب و بــــــــــــــــــــــــــــد گذر گاهه

قصه ایســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت تکراری

عمر قــــــــــــــــــــــــــــــــصه کوتاهه

بی گـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلایه بی شکایت

در هوای بـــــــــــــــــــــــــــــی نهایت

میـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــشود از من روایت

من که رفــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــتم بی شکایت

در هوای بـــــــــــــــــــــــــــــــــــی نهایت

کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاروان براه افتاد

یاران یاوران خدا حافظ

خدا حافظ

میزند جــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرس فریاد

یاران یاوران خدا حافظ

خدا حافظ

لحـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــظه سفر آمد

عمر قــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــصه سر امد

یاران یاوران خدا حافظ

خدا حافظ

کجا یی ای شعر بلند تنهائیم

کجایی ای  سوز وتب پنهانیم

کجایی ای شور به شیدائیم

کجایی ای نور به تنهائیم

تا به تو گویم غم پنهانیم

تا که بگویم همه رسوائیم

تا که  بخوانی  شعر شیدائیم

تا تو بدانی به چه زندانیم

تا که بدانی چه زندانی . تنهائیم

گر تو  بخوانی و بدانی

اینهمه تنهایی و شیدایی و رسوائیم

گر تو ببینی و بپرسی ز چه زندانیم

میسرایند یک بیک اعضا برایت

دیده ودل اشک و خون ریزان برایت

جان و تن همه فدایت

تا که بدانی و بخوانی و ببینی چه واله و شیدائیم

از دل برود هر آنکه از دیده رود ؟؟؟؟؟؟

زدلت رفته ام و هیچ خبر نیست مرا ؟

من دگر مرده ام و هیچ اثر نیست مرا؟

غم نخوری ؟ آه دگر نمیکشی؟

ناله فریاد و فغان. دگر نیست تورا؟

فراموشت شدم ؟

بردی از یادم ؟

دگر آسوده شدی؟

آه ..........

آه ..... اما ....اما ..

من همانم  ... من همانم

من همانم کز دوریت

ریزم پیاپی اشک ماتم

چون سیل می آید زدیده

اشک و خون هر دم بدامن

 میسرایم روز و شب

شعر و ترانه

تا که دل گردد

آرام با این بهانه

نازنینا  ..

نازنینا ریشه ای در من تو داری

تا عمق جان در این فسانه

دارم بدل هوای صحبت یاران رفته را

یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم

همدمم شبها سیاهی و غم و اندوه و درد

یار ی کن ای دوست ای بهترین

که از غمها برهانیم

از غمها برهانیم

همه شب با  خیال تو هم خونه میشه دلنبودی ببینی چه ویرونه میشه دلنبودی ندیدی پریشونیامو موفقط بادو بارون شنیدن صدامو

سلام ای یاورویارم سلام ای باغ گلهای بهاری باطراوت

سلام ای یاورویارم سلام ای باغ گلهای بهاری باطراوت

سلام ای بهترین یاورسلام ای بهترازمادر

سلام ای زیبا سلام ای زیباترین درفکرواندیشه

تودرهرجاتودرهرحال تودربالاتودرپایین مرادربسترنرمی زمهرت جای دادی

ومن بسیاربازیگوش وشیطان ومن همچون طفلی ناخلف نادان

 نمیدانم که باخودچه هامن میکنم هردم

ولی توبه مهرت بیکران

به رحمت همچوجان

 به شیرینی چنان شهدوعسل بزرگی وکمالت نیست درکل کاینات مانند

توزیبایی توزیبایی تویی زیباترین خالق

تویی والاتویی شایسته ولایق

ومن کمترزکاهی یاخسی ناچیزوبی ارزش

که بابادی نسیمی میکندپرواز

سرگردان وآواره گهی بالاگهی پایین

گهی آتش شودقسمت گهی دود وسیاهی گهی سرماولرزشها

ومن نالان ودلخسته که درخود میکنم کاووش 

چرامن اینچنین بی ارزش وخوارم

که ناگه ازدرون من نهیبی دلنوازوروحبخش واهورایی

که ای بنده ای خوب خدایی

اجابت کن تورامن دوست میدارم

ومن آندم به خودآیم که کارازکاربگذشته

نصیبم کوله بارحسرت ودردی فزاینده

 وشرمی بس بزرگ ازروی دلدارم

ولیکن کاینات رابجویم مثال تونبینم