دل من زدوری توغم بی حساب دارد سروده

 

دل من زدوری توغم بی حساب دارد

به کجاوکی بیابدچوتویی که نازدارد

درپی ات باهمه جان همه صبح وشام گریان

به که گویم که دل من غم بی حساب دارد

تواگردمی به من هم نظری کنی زاحسان

دل وجان خودکنم من بفدای تارمویت

 

ای بشرای خاکی افلاکی سروده

 

ای بشرای خاکی افلاکی

ای اشرف مخلوقات ای سرو قدورعنا

ای ماه منیرما

 ای فخرهمه افلاک

 ای حور وش ووالا

ای ساخته خاکی

 ای مهرتوافلاکی

 ای عاقل وای دانا

 ای گنج نهان دردل

ای نطفه تو روحانی

ای قدسی و سماواتی

راهت به کجاکج شد ؟

چشمت به که افتاده ؟

ره توشه کجاافتاد؟

مهرت به که افتاده؟

سوی که نظرکردی کزراه خطا  رفتی ؟

عشقت به که افتاده برخودتوجفاکردی؟

روحت به عذاب است وخودتونمیدانی

 ازدامن من پرزدآن روح لطیف تو من رانگران کرده

توبنده خوب من تواشرف مخلوقم

بس کن تودگرجانا بازآبه این دامن

من درتوجواهرهابنهادم وگوهرها

تو گوهری و نوری تو شعشعه نوری

در خود بنگر لختی فکرت که سماواتی است

روحت که پر از اوج است

جانت که بدست من دیگر تو چه میگویی

دنبال چه میگردی

بازا .بازا که در این خانه

باز است بر رویت

نادان مشو وغره

حیران مکنی خود را

در روز جزا آخر

هیچت نبود سودی این بی سرو بی پایی 

تراوقتی که من میآفریدم سروده

 

تراوقتی که من میآفریدم

تمام خوبهاراامر کردم

وآنانرابه یکجادروجودت من نهادم

توخوب خوب راوقتی آفریدم

هزاران باربرخود احسنت گفتم

توقدرخودبدان جانا خدایی

قدم برداریکی باتوهزاران وهزارانش دگربامن

تواشرف مخلوق من هستی

که دنیا،باتودگر چیزی کم ندارد 

چراسرگرم وبیتابی ؟چراگاهی تودرخوابی؟چراغافل شوی ازمن؟

توخوب من توای والاترین مخلوق مگرآیاکسی هم باخدایش قهرمیگردد؟تورامن بارهاوبارهاازخطرهادورکردم  تودردست من افتادی تودردامان من هستی

بخوان برمن بخوان ای بهترینم  قدم بردار توهرگزتنهانمیگردی  رهایت من نخواهم کرد

چومن زیباونابم وزیبابنده ام رادوست میدارم

ببین درخودچه داری نگاهت در خودت باشد درنگی

ببین آیاچه داری که ملایک. به پای تو سجده میگذارند

خدایی باش درکارهابرکت دادنش بامن

اگرمیلت به روشن بودن ونوروصفاهست

تونورهستی ولی آن نورنورنور آخرین بامن

توهستی شمه ای ازبهترین من حبیب من