رفتی و رفتن تو آتش نهاد بر دل

رفتی..

رفتی و رفتن تو آتش نهاد بر دل

دیدمت که آمده بودی با شور و شوق فراوان برای خداحافظی .

این جمله را چندین بار برایم گفته بودی .

اما  با شنیدن این کلمه بغضی سنگین و خفه کننده گلویم را میفشرد.

و بعد از مدت کوتاهی این بغض سخت و سنگین مبدل به اشکهای سیل آسا میشد

تا اینکه این خیال و وهم به حقیقت پیوست..

به حقیقتی تلخ و جانکاه

و آن لحظه تلخ از راه رسید.

و تو آمده بودی برای رفتن.

یارای حرکت نداشتم

نازنینم..

سروده بودم برایت

یه جور برو نبینمت

میمیره دل می افته خونم گردنت

اما تو میرفتی

بدون توجه به اینکه

من هم میرفتم

تو برای زندگی خودت

من به اعماق غم و هجر و درد و دوری

که ناگهان صدای ترکیدن بغضی غریب بگوش رسید و در هق هق ناله های

 حزین غم غوطه خورد

اما چون خیلی دوستت داشتم

صدای گریه هایم را با صدای خنده مخلوط کردم

که ببینی هنوز با تو شادم

بغض وآهم را با نوای دل انگیز شعرمان  توامان برایت پنهان کردم

تا که دلتنگ نروی

وصدای عاشقانه بگذار سر به سینه من را ازصدای بلند گوی رادیو زیاد کردم

تا ببینی هنوز با تو به آهنگمان گوش میکنم

اما تو به هیچکدام توجهی نداشتی و اشکهای طوفانی مرا ندیدی

صدای هق هق گریه هایم را نشنیدی

صدای ضجه زدنهایم را نشنیدی

التماسهای بچه گا نه و معصومانه  ام را در من خاموش کردی

کاش کمی از آنچه که در باورم بودی ، در باورت خانه داشتم !
افسوس رفتی ... ساده ، ساده مثل دلتنگی های من ... و حتی ساده مثل

 سادگی هایم !
من ماندم و یک عمر خاطره ... و حتی باور نکردم این بریدن را ...
قصه به پایان رسید و من هنوز در این خیالم که چرا به تو دل بستم و

 چرا تو به این سادگی از من دل بریدی ؟!!
که چرا تو از راه رسیدی و بانوی تک تک این ترانه ها شدی ؟!!

ترانه ها یی که گرچه در نبود تو نوشته شد اما فقط و فقط مال تو بود

 که سادگی ام را باور نکردی !

اما این را بدان فراموشت نخواهم کرد تا جان در بدن دارم .هنوز محتاج 

 توام  و برای تو مینویسم گل خوشبوی زندگیم..

حرف بزن ای مهربون .... منو از خودت بدون.. منو از خودت بدون