دوری.

اون که هر چی ابردنیاست خونه داره تو چشاش

     اون که ناچار بخنده اما گریس خندهاش

          اون که تو شهرش غریبه با یه عالم آشنا

               هیچ کدوم باور نکردن غربت تلخ صداش

                           اون منم      اون  منم       اون منم  

                                    بغضم و تو گلوم میشکنم   

  اولین گناه من نگاه معصومی بود که از بستر تنهایی به سوی  تو افتاد

من از طــــــــــــرح نگاه تو امید مبهمی دارم

نگاهت را نگیر از من که با آن عالمی دارم

اگر دورم ز دیدارت دلیل بی وفایی نیست

وفا آنست که نامت را نهانی زیر لب دارم

نمیگیرد  کسی جز غم سراغ خانه مارا

      به زحمت جغد پیدا میکند ویرانه مارا

از آن شادم که می آید غمش هر شب به بالینم

       چه سازم گر که غم هم گم کند ویرانه ما را