سروده ها ی دلتنگی ...

دلم گرفته

دلم چون کوهی ا ز غم

پر از درد ورنج و فریاد است

....................

دلم چون موحی ازبلند امواج دریا

پر خشم 

دلم چون ابرهای بهاری

پر اشک و طوفانی

دلم چون خنده های  تلخ

پر از بیهودگیهاست

دلم چون بغض تنهایی

پرازیادت

گرفته

در این بغض غم آلوده

که ویرانم کند هردم

دوچشمم اشک و خون دارد

دلم آه و فغان

کجا هستی ؟

کجا هستی؟

تو میدانی بروز من چه آوردی؟

تو میدانی که بی تو

 چگونه لحظه. لحظه های عمرم

چه

بی حاصل

چه بی انگیزه و نالان

چه بیهوده

چه غمگین و غم آلوده

گذر دارند؟

تو فریاد مرا

تمنای مرا

از عمق جانم

میشنیدی

خبر داری که در هجر و فغانم

تو میدانی 

چه نالان شعر غم را میسرایم

تو میدانی بروز من چه آوردی

نمیدانی ؟

نمیدانی که پژمردند گلها

همان گلها که آوردی که شعرم جان گرفت ازبودن آنها

دل من در هوایت

بیقرار بیقرار بیقرار است

دل من  گر نیایی

اشکبار است

ودر آخر

افسوس ..افسوس ...و افسوس است

تورا هر دم برای خود به زیر لب نهانی

آرزو دارم

تورا من دوست دارم

تورا من بسان بت

میپرستم

تورا من دوست دارم

تورا من بسان مهر و ماه

نیازی بیکران دارم

تورا من دوست دارم

تورا من بسان یگانه یاور

پشتبان دارم

تورا من دوست دارم

تورا من بسان کوره راه رسیدن

جستجو دارم

تو را من دوست دارم

تورا چون گلبرگهای بهاری

پر عطر

شاداب

نوازش میکنم

وز عطر وبویش

تا خدا پروازی از احساس

بر پا میکنم

تو طلوع اولینی

تو غروب آخرینی

تورا من دوست دارم

تورا ای اولین و آخرین

چه بی حد دوست دارم

ببسته ام به کس دل

نبسته او شاید

نبسته او به من دل

چو تخته پاره ای من

 به روی موج دریا

رها رها رها   من

رها زهر خیالی

نه ....

نه.....

رها زهر مجالی

خورم به سینه موج

خورد به من بسا موج

کجا روم ندانم

که میبرد ندانم

دگر شدم پریشان

دگر شدم نالان

دگر شدم شکسته

کجا روم ندانم

که میبرد ندانم

 مگر که او بگیرد

مرا زموج دریا

برد به ساحل عشق

رها شوم ز غمها

مرا می شناسی تو ای عشق؟

من از آشنایان احساس آبم

من از نسیم عطر گلهای بهارم

من از جوشش  پاک چشمه سارم

و همسایه ام مهربانیست

و طوفان یک گل مرا زیر و رو کرد...

پرم از حضورگل خود

    ..................................... تقدیم به تو گلم