سروده ها ی دلتنگی ۵.......

تو حضوری داشتی

در شهر بی سرو سامانیم

آمدی گرم کردی هوای سرد و بارانیم

تو ای گرمی و صفای زندگانیم

اکنون بمان ای امید زندگانیم

بمان که بی تو در رنج و پریشانیم

بی تو همدم سوز نهانیم

با تو میسرایم شعر شاد جوانیم

با تو میرسم به تمام معا نیم

گله دارم از جوانی وزندگانیم

تو که باشی گله ای نیست ای همه زندگانیم

دارم بدل حسرت یک روز خوش در زندگانیم

این چند روزه دارم هراس گذشتنت از زندگانیم

تا غم دوباره جا خوش کند در دل و همه زندگانیم

 تو که باشی غم و اندوه کجاست؟

ای همه شور و نشاط زندگانیم

با من بمان تا با تو گویم عشق چیست

ای همه رمز و راز جوانیم

اکنون بمان اکنون بمان

ای همه سوز و نوای زندگانیم

 تا شبانگاهان می رسد از راه

می آید بدیدارم سیاهی

مرا درمان شود

مرا همدم شود مونس شود او گاهگاهی

مرا او میکشد زین پس در آغوش

مرا او میبر د در اوج غمها

برایم شعر دلتنگی

شعر غم را می سراید

و من همدم شوم هر لحظه با او

چه خوش باشد که غمخوارم بود غم

وزین پس برای تو

برای هجر تو

دوری تو

هر دو میخوانیم

به زاری شعر غم را

چه بی تابم برای تو

چه نالانم برای تو

چه میخوانم برای تو

و گریانم برای تو

چه سوزی در صدا دارم

چه فریادی فغانی اشک و آهی

در صدا دارم

ندیم و همدم و غمخوار من گریان

سیاهی هم شده نالان

همه با من در آوازند

همه با من چه مینالند

برای تو 

برای تو که نازی و عزیزی

برای تو برای تو

خوشم با گریه کردن در هوای تو

تو سپیدی

تو همه نور امیدی

تو همان شاخه گل یاس سفیدی

تو گل مریم عشقی

تو حدیث گل و نوری

تو طراوت بهاری

تو فرا تر از عبوری

تو مرا تاج بلوری

تو برای من غروری

تو همان مجمر نوری

تو مرا به من رساندی