سروده ها....... خیلی دلم تنگه برای.........

دیوارها دژهای محکم قلعه دردند

من در این قلعه  درد زندانی وبند

به هر سو رو میکنم دیواری بلند

رفته بالا روبرویم تا فنا

نه گلی نه غنچه ای هست دراین وادی درد

نه سبزه و درختی نه پرنده سیاهی

هر روز با طلوع غم نو. عمر را سر میکنم

بعد آن طبق عادت صبح را شب میکنم

شبم تاریک وروز هم تاریک تاریک

تاریکی شده همدمم ندیدم

تاکنون چیزی جز سیاهی

نه صدایی نه نوایی همه غم چه بزمگاهی

منتظر  لحظه مرگم ای خدا برس بدردم

 از اینهمه غم وسیاهی طاقتم نیست دگر

کاش ناجی برسد یا بروم به نزد دلدار

یا که او لطف کند بردم از این سیاهی

 

بی رحمی تقدیر چها کرد با من ودل

نتوانم نتوانم که شناسم راه و بیراه تقدیر

شاید فراموش شدیم بی تعبیر وتقصیر

در وادی بی رحمی تقدیر

این همه شایدها وبایدها ودوریها

این همه درد و دوری و رنج عذاب

آیا چه توان گفت بجز از بی رحمی تقدیر

بی رحمی تقدیر  

کاش میشد تقدیر را در بند کرد

تاکه با بی رحمی خود نتواند تازد

کاش میشد تقدیر را قاب کرد

در پشت شیشه ای نشکن از جنس شب

اویخت در گوشه ای تنها سردو تاریک

تا شاهد سرماو تاریکی و تنهاییم شود

کاش میشد راهی به تقدیر باز کرد

تا که افسارش گرفته رهوار کرد

ای کاش گذر زمان در دستم بود تا لحظه با تو بودن را انقدر طولانی

 می کردم که برای بی تو

 بودن وقتی نمی ماند

اگر سردم اگر

اگر مجموعه ی دردم

اگر پاییز در چشمم غزل خوانده ست

ولی ای کاش می دیدی

تمام ذهن پاکت در دلم مانده ست

و یادت هر شباهنگام

برای این دل وحشی

همان مهمان ناخوانده است

ای که گفتی عشق را درمان به هجران کرده اند

کاش میگفتی که هجران راچه درمان کرده اند

   

نظر فراموش نشود