تراوقتی که من میآفریدم سروده

 

تراوقتی که من میآفریدم

تمام خوبهاراامر کردم

وآنانرابه یکجادروجودت من نهادم

توخوب خوب راوقتی آفریدم

هزاران باربرخود احسنت گفتم

توقدرخودبدان جانا خدایی

قدم برداریکی باتوهزاران وهزارانش دگربامن

تواشرف مخلوق من هستی

که دنیا،باتودگر چیزی کم ندارد 

چراسرگرم وبیتابی ؟چراگاهی تودرخوابی؟چراغافل شوی ازمن؟

توخوب من توای والاترین مخلوق مگرآیاکسی هم باخدایش قهرمیگردد؟تورامن بارهاوبارهاازخطرهادورکردم  تودردست من افتادی تودردامان من هستی

بخوان برمن بخوان ای بهترینم  قدم بردار توهرگزتنهانمیگردی  رهایت من نخواهم کرد

چومن زیباونابم وزیبابنده ام رادوست میدارم

ببین درخودچه داری نگاهت در خودت باشد درنگی

ببین آیاچه داری که ملایک. به پای تو سجده میگذارند

خدایی باش درکارهابرکت دادنش بامن

اگرمیلت به روشن بودن ونوروصفاهست

تونورهستی ولی آن نورنورنور آخرین بامن

توهستی شمه ای ازبهترین من حبیب من