ای بشرای خاکی افلاکی سروده

 

ای بشرای خاکی افلاکی

ای اشرف مخلوقات ای سرو قدورعنا

ای ماه منیرما

 ای فخرهمه افلاک

 ای حور وش ووالا

ای ساخته خاکی

 ای مهرتوافلاکی

 ای عاقل وای دانا

 ای گنج نهان دردل

ای نطفه تو روحانی

ای قدسی و سماواتی

راهت به کجاکج شد ؟

چشمت به که افتاده ؟

ره توشه کجاافتاد؟

مهرت به که افتاده؟

سوی که نظرکردی کزراه خطا  رفتی ؟

عشقت به که افتاده برخودتوجفاکردی؟

روحت به عذاب است وخودتونمیدانی

 ازدامن من پرزدآن روح لطیف تو من رانگران کرده

توبنده خوب من تواشرف مخلوقم

بس کن تودگرجانا بازآبه این دامن

من درتوجواهرهابنهادم وگوهرها

تو گوهری و نوری تو شعشعه نوری

در خود بنگر لختی فکرت که سماواتی است

روحت که پر از اوج است

جانت که بدست من دیگر تو چه میگویی

دنبال چه میگردی

بازا .بازا که در این خانه

باز است بر رویت

نادان مشو وغره

حیران مکنی خود را

در روز جزا آخر

هیچت نبود سودی این بی سرو بی پایی